Bij de eerst vertoonde beelden van de nieuwe Honda e, smolt ik weg achter mijn beeldscherm. Hoe hoog is de aaibaarheidsfactor van deze auto?! Ik wist meteen dat deze jongen een weekje mocht komen logeren, al ben ik niet de grootste fan van elektrisch rijden.
Naar mijn mening zijn veel mensen ook anti elektrische auto’s omdat het design ze niet aanspreekt. Veelal zijn deze modellen niet perse sexy te noemen en missen ze bepaalde emotie. In tegenstelling tot de Honda e. Zijn retro-look is een verwijzing naar de eerste Honda Civic; zet je ze naast elkaar dan zie je de gelijkenissen. Dit in combinatie met zijn futuristische interieur, maken hem geslaagd ‘vernieuwend’.
De Honda e is volledig anders ontworpen dan alles wat we al hebben gezien. Zo heeft hij van binnen niet één scherm, maar twee. Zo kunnen zowel de bestuurders als de bijrijder afzonderlijk van elkaar de apps bedienen op hun eigen touch display. De cockpit is met voldoende USB (zelfs HDMI) aansluitingen op handige plekken en een ingebouwde Wifi-hotspot het ideale kantoor op wielen. Je co-piloot kan zo ongestoord (want geen motorgeluid) aan het werk op de laptop of juist lekker ontspannen een filmpje kijken. De meest gestelde vraag aan mij afgelopen week was of het nou fijn rijden is, met camera’s in plaats van spiegels. De zijspiegels geven een scherp beeld weer, zelfs lichtelijk verzadigd qua kleur wat prachtige car-to-car shots zou kunnen opleveren mocht je de beelden kunnen gebruiken. Maar in de binnenspiegel kijken naar live camerabeeld voelde alsof ik niet naar de werkelijkheid keek, alsof ik in een game zat. Het wilde maar niet wennen en dus heb ik die meteen teruggezet naar de normale spiegel.
Dat het middenconsole niet volledig doorloopt op de plek waar de versnellingsbak zit, kennen we al van andere elektrische auto’s. Honda heeft afzonderlijke knoppen gemaakt voor de automaat aangeduid met grote letters. Daarnaast vind je een drive-mode schakelaar waarmee je tussen ‘normaal’ en ‘sport’ switcht. In sport-mode krijgt hij net even wat meer vermogen om vooruit te komen. Het dashboard is afgewerkt met hout elementen, kwalitatief ook moet ik zeggen, de stoelen zijn van stof die één en al duurzaamheid uitstralen. Guitig vind ik de bruine gordels en de visuals in je display. Wanneer jij bijvoorbeeld je richting aangeeft, zal de visual van de Honda e dat ook doen met een knipperend lichtje. Er is voldoende oog voor detail, toch is het interieur strak en overzichtelijk te noemen en blijft de ruimte binnenin me verbazen.
Bij het openen van de portieren valt me al meteen op dat dit niet aanvoelt als een ‘klein autootje’. Ze zijn massief en geven niet dat koekblik- gevoel. Tijdens het rijden vergeet ik hoe cute dit er vanaf de buitenkant voor mijn mede weggebruikers uit moet zien. Al neemt de Honda e het rijden erg serieus. De rijbeleving vergelijk ik eigenlijk meteen met die van mijn MINI. Hij is sportief, responsief, wendbaar en zeer manoeuvreerbaar, waardoor rijden in de stad puur genot is. Zijn strakke wegligging, korte wielbasis en het directe sturen maken hem zeer geschikt om af en toe – wanneer je actieradius het toelaat – eens lekker gek te doen. Wie zei dat elektrisch rijden saai is?
Saai is het zeker niet met de Honda e aangezien ik toch een aantal keer met het zweet tussen m’n bilnaad naar een laadstation ben gegleden op de laatste kilometers. De actieradius van 220 km op papier, valt in praktijk toch wat tegen. Ik denk dat ik gemiddeld een bereik heb gehaald van 150-160 km in praktijk. Zo moest Fastned uitkomst bieden op de heen- en terugweg van mijn klant in Friesland en vergt mijn dag opeens een stuk meer planning wil ik na twee afspraken ook ‘s avonds nog de deur uit kunnen. De auto heeft een 1 fase-boordlader, waarmee de Honda e bij de meeste laadpalen met maar 3,7 kW oplaadt. Bij laadpunten die 30 ampère stroom kunnen leveren gaat laden sneller, maar lang niet alle oplaadpunten leveren dit. Heb je geluk en heb je zo’n laadpaal in de buurt, dan duurt helemaal opladen ongeveer 6 uur. Meestal heeft hij zo’n 11 uur nodig; een nachtje slapen dus. Snelladen via de CCS-aansluiting gaat met maximaal 50 kW. Daardoor duurt ook dit naar huidige maatstaven vrij lang. Aan een snellader is de batterij met een half uur tot 80% opgeladen.
Toch wil ik dit minpunt verzachten door te benadrukken dat dit model – en dus ook de range – bedoeld is voor stadsgebruik. Korte ritjes dus. Jammer, want deze Honda rijdt zo goed dat je eigenlijk langer onderweg zou willen zijn. Om nog even duidelijk te maken hoezeer ik fan ben; mocht Honda er eentje uitbrengen met een grotere actieradius, zou ik hem serieus overwegen als dagelijkse auto.
SOCIALS