Ik geef het eerlijk toe: ik ben wel eens jaloers op de grote jongens in de autojournalistiek. Ik noem een AutoWeek & Autovisie. Deze gevestigde namen staan altijd overal vooraan en krijgen de dikste auto’s mee op test. Vereerd was ik dan ook toen ik goedkeuring kreeg van VKV Gorinchem (Van Kerkhof & Visscher) om als eerste dame met de unieke Renault Mégane RS by E-motions te mogen rijden. Tenslotte was het bestuurdersstoeltje enkel en alleen nog maar gevuld geweest door mannen-billen; de ‘bouwers’ van AutoWeek, autojournalist Werner Budding en algemeen directeur Chris Visscher himself.
Kerkhof & Visscher prijst zijn bijzondere auto’s aan onder de naam By E-Motions; een eigen tuninglabel voor alle RenaultSport modellen, te beginnen met de Mégane RS. De Mégane RS ken je; een sportieve hot hatch met een 2.0 liter turbo, goed voor 265 pk. De vergrotende trap van de standaard Mégane Coupé. Maar By E-Motions kwam met de overtreffende trap: de 320 pk sterke Mégane RS. Er is veel meer werk verricht dan alleen het verhogen van het standaard vermogen in het motormanagement. De belangrijkste uitgangspunten om hem nog sneller te maken waren nog betere remmen, een instelbaar onderstel en maximale gewichtsbesparing.
Wist je dat: er maar liefst 275 kilo aan gewichtsbesparing is gerealiseerd? Over het algemeen zijn het de vrouwen die doorslaan met afvallen maar ook By E-motions beet zich vast in de overtollige kilo’s. De Mégane RS ging op een streng dieet waarbij standaard materialen vervangen werden door carbon onderdelen. Zo zijn onder andere de motorkap, achterklep, koffervloer, deuren, dak en stoelen van carbon. Ook de achterruit, accu en velgen werden vervangen voor een minder zware variant.
De beleving begint al bij het instappen; de rolkooi en de zespuntsgordels maken het dragen van een rokje onmogelijk. De race-pedalen vragen om plat schoeisel en er is nergens in de auto een plek voor je handtas die voorkomt dat de inhoud door de cockpit vliegt. Nadat ik mezelf ingesnoerd heb in het race-harnas, en mijn borsten niet langer in vrijheid verblijven, reiken mijn vingertoppen nog maar net de startknop. Hij ontwaakt met een luide brul en de haartjes op mijn armen komen overeind. Ik vouw mijn handen om het Alcantara stuurwiel en hoop sterk geen afdruk van mijn zweethandjes achter te laten in de stof. Want een reputatie heeft-ie; type bad-boy. Doet mee op het niveau van collega-asfalt eters Ferrari, Lambo en Nissan GT-R op het circuit en mag een rondetijd van 1.57,8 seconden op Zandvoort op zijn CV noteren. Ik ben dus gewaarschuwd.
Het koppelen voelt niet te zwaar voor een sportwagen en ook het schakelen gaat licht en soepel met de originele zes-bak van de Mégane RS. Wanneer de auto op temperatuur is, schakel ik op met kleine tikjes bij gemiddeld zo’n zesduizend toeren. Voor de motor (in combinatie met de intercooler) is dit kinderspel en ook het aangepaste uitlaatsysteem (inclusief race katalysator) doet vrolijk mee. En wanneer je toch de toerengrens bereikt, klapt de uitlaat een aantal keer achter elkaar als een soort van schakelindicator. Normaal gesproken spreek ik van ‘muziek’ maar deze wagen produceert gewoon herrie! Zelfs wanneer ik kalm en beheerst probeer te rijden, laat de uitlaat van zich horen wanneer hij terugvalt in toeren waardoor ik spontaan de neiging heb om me te excuseren tegenover mijn verschrikte medeweggebruikers.
Herrie is sowieso wel een rode draad in dit verhaal en oordoppen zijn geen overbodige luxe. Tussen mij, de bodemplaat en het wegdek zit weinig ruimte en het materiaal zorgt er ook nog eens voor dat ik constant het gevoel heb in een grindbak te rijden. Daarnaast dempt carbon ook het geluid van buitenaf niet echt en dus snap ik waarom er geen radio is ingebouwd in de cockpit. Totaal overbodig. De speciale remmen produceren een gegil waar men op het circuit niet van opkijkt. In het dorp wel, is gebleken. Maar hoe luid hij ook mag zijn, en hoe meedogenloos het Intrax onderstel ook mag zijn voor de rug, deze wagen is (h)eerlijk puur met een rauw randje.
Het is lang geleden dat ik me zo heb laten gaan; piepende banden, strepen trekken bij het optrekken, op minder dan vier wielen de bocht door en snelheden aantikken waarvan het getal begint met een twee. Industrieterrein, dijkjes en stuurmanswegen door een natuurgebied: ik heb ze allemaal onveilig gemaakt die dag en heel wat middelvingers van wielrenners gezien. Maar man, man, man… wat heb ik genoten! Dit is de ultieme auto om je eens flink mee te kunnen misdragen maar ik denk dat hij bedoelt is voor diegene die een racer zoekt om het circuit mee op te gaan, maar deze er liever zelf naartoe rijdt, gewoon op kenteken over de openbare weg, dan dat hij op een trailer moet. En ik snap dat als geen ander, je laat met zo’n auto geen kans onbenut om achter het stuur te kruipen.
Prijs op aanvraag bij VKV Gorinchem; dé Renault Sport dealer. VKV biedt diverse aanpassingen om prestaties te verbeteren los en als pakket aan.
SOCIALS